Sommige berichten op deze site bevatten affiliate links, wat betekent dat als je iets boekt of koopt via een van deze links, ik een kleine commissie kan verdienen (zonder extra kosten voor jou). Lees het volledige openbaarmakingsbeleid hier.
Ik verhuis naar Parijs. En dit is waarom…
Ik heb een liefdesaffaire.
Een lange-afstand liefdesrelatie.
Dat is een veel grotere uitdaging, toch?
Het is geen warrig haar waar ik van droom, maar hippe sjaals die zo mooi worden gedragen, de uiteinden zwaaiend in de gure wind.
Het zijn niet de blikken van mijn minnaar die ik mis, maar de blik van een vreemdeling met een vers stokbrood onder zijn arm, die een hap van het uiteinde neemt, als hij voorbij loopt.
Het is geen blokhut waar ik naar verlang, maar een stijlvol Haussman-gebouw met smeedijzeren rails en eindeloze trappen om te beklimmen, waar een beperkt uitzicht op Parijse daken mijn hart doet sneller slaan.
Dit is geen eenvoudige zaak.
Ik spreek de taal nog niet vloeiend, al ben ik smoorverliefd op de stroom van de Franse taal.
Het belangrijkste is, dat ik als buitenlander maar negentig dagen mag blijven. Dat is gewoon niet genoeg tijd.
Ik weet dat ik concurrentie heb. Want deze Parijse affaire is berucht, een die in de loop der eeuwen ontelbare keren is voorgekomen.
Ik ben hard gevallen. Parijs overvalt mijn gedachten.
Ik ben een manier aan het bedenken om terug te keren naar mijn geliefde stad Parijs.
“Ik ga naar Parijs verhuizen,” zeg ik steeds tegen mezelf.
Waren het de Fransen die jeu de boules speelden in mijn favoriete park of de geliefden op de Pont Alexandre III?
Misschien was het de vin chaud. Wie kan die verrukking weerstaan als er een bittere wind waait?
Was het het dansen op een stille zondagmorgen na een kerkdienst in de Rue Mouffetard?
Was het het alledaagse café op de hoek waar ik onder een warmtelamp neerstreek en de plaatselijke bevolking observeerde?
Ik schreef deze woorden (al die woorden die u zojuist las) vier jaar geleden.
De aantrekkingskracht om in Parijs te wonen was onmiskenbaar. De roep stroomde door me heen.
De zaden voor de Parijse liefdesaffaire werden vele manen geleden geplant.
Ik ben geboren in Montreal, Quebec en hoewel ik hem nooit gekend heb, was mijn grootvader, Léopold Beaudoin, Frans-Canadees. Hebben de Franse genen die ik bezit en de sporen van Frans bloed die door mijn aderen stromen, iets te maken met deze Parijse passie?
Als twintigjarige trok ik met mijn rugzak door Europa en in die zes maanden bracht ik vijf keer door in Parijs.
De laatste regel van mijn dagboek van die reizen luidt:
“Denk eraan, Alison, in Parijs is alles mogelijk.”
Het was duidelijk dat ik in haar ban was geraakt.
En toen, zomaar, vergat ik Parijs.
Vele jaren later kwam ik naar Frankrijk en heb ik nooit overwogen om naar Parijs te gaan. Een vriend zei: “Je gaat naar Frankrijk en niet naar Parijs?” Mijn luchthartige en gevoelloze commentaar was: “Ik ben in Parijs geweest. Ik hoef niet echt terug te gaan.” Blijkbaar was ik vergeten hoe Parijs me deed voelen.
Toen ik vier jaar geleden terugkeerde, ontbrandde er iets in mijn ziel. Er was een gevoel van vertrouwdheid, ook al was ik in tientallen jaren niet in Parijs geweest, en een onmiddellijke herkenning van erbij horen. En zo begon de intense liefdesaffaire.
Verhuizen naar Parijs, voor mij, is sterk verbonden met een gevoel.
A L I V E
is het woord dat er het beste bij past.
Het gaat om het stappen in een ruimte waar, temidden van de drukte van een drukke stad, mensen genieten van de kleine geneugten van het leven. Dansen bij de Seine of bijten in de perfecte baguette.
Misschien is het de tijd nemen om op te merken waar het licht valt of een praatje maken met de plaatselijke barman die je koffie klaarmaakt.
Misschien is verhuizen naar Parijs wel het betreden van mijn ruimte. Mijn droom leven. Het momentum eren dat me naar deze stad heeft doen snellen.
Toen ik naar Parijs verhuisde, schreef een dierbare vriendin die ooit in de stad woonde me: “Je hebt echt een jaar in Parijs nodig om haar diepgaand te leren kennen. Ze is zo rijk, ingewikkeld en diep, geheimzinnig en mysterieus. Ze heeft tijd nodig om verkend te worden.”
Exact.
Ik ben mijn jaar in Parijs begonnen, als flaneuse om precies te zijn, met een diep verlangen om haar intiem te leren kennen en een open hart. Het is waar ik thuishoor, voor dit jaar althans.
“Parijzenaar zijn is niet in Parijs geboren zijn, maar er herboren worden.”
Sacha Guitry
Meer Parijs Info…
Heb je er ooit van gedroomd om in Frankrijk te wonen en/of naar Parijs te verhuizen? Hier vindt u alle details over hoe u een EU-visum kunt krijgen.
Vergeet niet uw Franse visum ( VLS-TS) te valideren wanneer u in Frankrijk aankomt. Hier leest u hoe u uw visum kunt valideren.
Toen ik naar Parijs verhuisde, had ik nooit COVID-19 verwacht. Ik bedoel, wie wel? Ik besloot in Parijs te blijven tijdens de coronavirus pandemie van 2020. Hier is een fotowandeling door de straten van Parijs tijdens deze bizarre tijd in de geschiedenis.
Door naar Parijs te verhuizen heb ik de Parijzenaars van dichtbij kunnen observeren. Hier zijn 15 dingen die ik heb ontdekt over de Parijse cultuur.
Ben je een solo reiziger? Hier is mijn post Travelling to Paris Alone: Solo in de stad van de liefde over hoe je je beste leven als een solo gal in Parijs te leven.
Op zoek naar meer details over het ontdekken van Parijs? Hier vind je al mijn berichten over Parijs, waar je vast een paar leuke weetjes zult ontdekken.
Auteur: Alison Browne
Alison volgt een lang gekoesterde droom en woont in Parijs, ja tijdens de huidige Coronavirus pandemie. De afgelopen 4 + jaar heeft ze haar passie voor het verkennen van de wereld als een solo reiziger en housesitter nagestreefd. Haar avonturen hebben haar naar Centraal & Zuid-Amerika, Zuidoost-Azië en Europa gebracht. Als voormalig lerares inspireert ze nu vrouwen om de grenzen van hun comfortzone te verleggen en de wijde wereld in te stappen. Laten we die dromen een plan noemen!